VLAARDINGEN– Terwijl in het Oosten en Noorden van Nederland deze dagen uitgestrekte Paasvuren worden ontstoken, heerst in de Vlaardingse Marktbuurt een gevoel van gemis. Bewoners van de Broekweg vragen al jaren om toestemming voor een eigen vreugdevuur tijdens de jaarwisseling, maar krijgen tot nu toe geen groen licht van burgemeester Bert Wijbenga (VVD), ondanks een positief advies van de politie.
Opvallend is dat de politie al in 2017 adviseerde een ontheffing te verlenen, juist omdat het fenomeen van vreugdevuren in Vlaardingen al tientallen jaren werd gedoogd en dit niet langer houdbaar was. Bekende locaties zijn onder meer de Broekweg zelf, maar in het verleden ook het Mendelssohnplein, de Maassluisedijk en de omgeving van de Marathonweg. Ondanks dat historische patroon blijft de officiële toestemming uit, tot frustratie van betrokken buurtbewoners.
In andere delen van Nederland is dat anders. Met name in Overijssel en Drenthe worden de paasvuren – ook wel ‘paosvuren’ genoemd – nog altijd met veel enthousiasme georganiseerd. Volgens BBB-fractievoorzitter Caroline van der Plas in de Tweede Kamer is het paasvuur in het Overijsselse Dortherhoek een hoogtepunt voor de gemeenschap. ‘Kinderen, vaders, moeders, opa’s en oma’s bij elkaar met een biertje, wijntje, frisje, hamburgers, broodjes worst. Kinderen halen de plastic glazen op, voor een kleine beloning. Geen rellen. Geen gezeik’, aldus Van der Plas.
De Paasvuren kennen een lange geschiedenis die teruggaat tot prechristelijke tijden. Destijds werden vuren aangestoken om de lente te verwelkomen en boze geesten te verdrijven. Toen het christendom zich verspreidde over Europa, werden de vuren niet verboden maar juist ingepast in de paasviering. Sindsdien staan ze symbool voor het licht dat terugkeert na de donkere wintermaanden en het leven dat opnieuw begint.
In dorpen en buurtschappen worden al weken van tevoren houtstapels opgebouwd, vaak door jongeren uit de buurt. Het proces van verzamelen, opbouwen en uiteindelijk aansteken brengt generaties samen en versterkt het gemeenschapsgevoel. Het zijn momenten waarop mensen elkaar buiten ontmoeten, eten delen en verhalen vertellen, vaak met muziek en spelletjes erbij.
Hoewel veiligheidsvoorschriften de laatste jaren strenger zijn geworden, weten veel regio’s het karakter van het gebruik te behouden. Gemeenten werken daar vaak actief aan mee, door samen met brandweer en buurtorganisaties duidelijke afspraken te maken over locatie, afmetingen en toezicht.
In Vlaardingen leeft het verlangen om ook iets van die saamhorigheid en traditie te ervaren. Buurtbewoners op de Broekweg voelen zich tegengehouden door een gebrek aan vertrouwen vanuit het stadsbestuur. Sommigen wijzen op het contrast met hoe Paasvuren elders juist worden gekoesterd als cultureel erfgoed.
Of Vlaardingen ooit weer een vreugdevuur zal kennen dat niet wordt gedoogd, maar erkend en begeleid, blijft voorlopig de vraag. Voor nu rest de bewoners niets anders dan met een mengeling van bewondering en jaloezie te kijken naar de gloed die op Paasavond boven de velden van het oosten hangt.
Gokje…vierkante oosrblokmuilen steken zooi in de fik en t wordt gedoogd…