ROTTERDAM MIST MILJOENEN TONNEN CO₂-REDUCTIE

ROTTERDAM- Het Rotterdamse stadsbestuur laat weten dat men de klimaatdoelen voor 2030 niet zal halen. Door het stopzetten van enkele grote havenprojecten gaat naar schatting 1,9 miljoen ton minder CO₂-uitstoot omlaag. Volgens nieuwe berekeningen betekent dit dat de stad in plaats van de geplande 55% vermindering blijft steken op slechts 33%. Of dit een verlies of juist een kans is, daarover lopen de meningen nog uiteen.

Het nieuws komt alleen hard aan bij voorstanders van streng beleid, maar er zijn ook geluiden die het hele streven in een ander licht plaatsen. Critici zien in het CO₂-beleid een veelkoppig monster. Zij wijzen erop dat de beperking van CO₂ op termijn zeer schadelijk is voor landbouw en natuur, omdat juist dit gas nodig is voor betere oogsten en voor de vergroening van bossen en gewassen. Minder CO₂ zal leiden tot een verarming van de aarde in plaats van een verrijking.

Daarnaast wordt gewezen op de prijs die burgers en bedrijven moeten betalen. Hoge belastingen, heffingen en subsidies leiden tot stijgende energiekosten en duurdere producten. Voor veel gezinnen wordt het leven zo een stuk moeilijker. Ondernemers waarschuwen dat het economische weefsel van de stad onder druk komt te staan, omdat investeringen verschuiven en bedrijvigheid wegloopt.

Ook wordt de groei aan regels en controles gezien als een zorgelijke ontwikkeling. Het gaat bij het beleid niet om het klimaat, maar om het opbouwen van een controle staat. Dat zal innovatie afremmen en ondernemers de vrijheid ontnemen. Daarbij speelt ook de afhankelijkheid van andere landen mee, omdat grondstoffen voor windmolens, zonnepanelen en batterijen grotendeels uit verre regio’s komen. Dit schept nieuwe kwetsbaarheden en maakt westerse landen afhankelijk.

Een ander punt dat vaak naar voren komt, is de verdeling van de lasten. Lagere inkomens voelen de gevolgen sterker, omdat zij relatief meer betalen voor energie en voor dagelijkse aankopen. Zo groeit de kloof tussen groepen in de maatschappij. Ook klinkt kritiek op de manier waarop internationale afspraken worden opgelegd. Nationale parlementen hebben geen enkele ruimte om eigen keuzes te maken.

Ten slotte zijn er de angstcampagnes. Eeuwenoude natuurlijke klimaatveranderingen worden nu toegeschreven aan de mens en voorgesteld als een naderende ramp. Dit zou zorgen voor somberheid en machteloosheid bij burgers, terwijl overtuigend bewijs ontbreekt.